پیام به مردم افغانستان

پیام به مردم افغانستان

مردم مهربان و شریف افغانستان من جای واژه پردازی را در این صحبت خودمانی نمی بینم که از واژه های تخصصی سیاسی و اجتماعی استفاده کنم؛ بلکه می خواهم چندی با شما در یک اندیشیدن به این کشور سهیم شوم. اول که ما همه ما احساس کرده ایم که این کشور حالا هیچی برای داشتن ندارد و این یک نعمت بزرگ الهی است،چون کشورهای که امروز فکر می کنند که ما دگر حالا کامل شده ایم و نیاز به کوشش نداریم و یا ما از ارث داشته های بلند معنوی و فرهنگی داریم آنان را به انحطاط می کشاند. ما از این که واقعا چیزی نداریم که از خودمان باشد احساس ضعف نباید بکنیم بلکه ما باید با یک نیروی چند برابری که فکر آن به ذهن ما نمی رسد شروع به کار شوم. مهم این نیست که یک ملت امروز چه دارد مهم این  است که یک ملت به بشریت و انسانیت چه کرده می تواند و فردا چه افتخارات نیک را کمایی خواهد کرد این مهم است.

یک عامل باعث شده که ما همیشه از ملت های دنیا عقب بمانیم و آن را همه ما احساس کرده ایم و با گوشت و پوست لمس کرده ایم . آن چیزی است که گره تمام مشکلات دیروز و امروز ما و آن چیزی نیست به چیز واگرای مردم ما . راه حلی هر مشکلی را در خود مشکل می توان یافت و راه حل این مساله همدیگر پذیری ما مردم و ملت این کشور است . اگر به حرف و سخن من باورد ندارد یک بار تجربه کنید. شما بدون اینکه به کدام چیزی دگر بیندیشید ویا احساس کنید یک هم وطن که از نژاد شما نیست عاشقانه و بی آلایش به آغوش کشید و چشم هایتان را ببندید و خوب محکم بفشارید. چه احساس می کنید؟

جواب شما را من می دانم شما احساس می کیند که خودم را در آغوش کشیده ام . بین انسانها هیچ سرحدی ومرزی وجود ندارد و این خود ما هستیم که این مرزبندی ها را خلق می کنیم . خداوند انسان آفریده و ما از آن قوم گرای و نژاد پرستی درست کرده ایم . شما احساس می کنید که دوران کودکی شما است و در آغوش جادوی و ملکوتی مادر مهربان تان خوابیده اید، مگر غیر از این احساس دارید ، ندارید.

دوستان مهربان از همراهی شما تشکر تمنا می کنیم که به این اصل بیندیشید و یک با ر تمام مرزهای مصنوعی را بشکنید. آنگاه به من حق می دهید که این جملات را بگویم .

کبوتران سپید آزادی و انسانیت سربلند باد .