آرمان شهر

در شب تاریک کلبه ءی چراغان ام آرزوست

از خم ابروی صنم دو چوگان ام آرزوست

دست جهالت کرده دست عرفان جدا زتن

دست توانا در جهان و عرفان ام آرزوست

اشک خرد ریزد به حال انسان بی خرد

وصل خرد بر آدمی و ایمان ام ارزوست

چشم جهان گرید و این کسان به عیش ونوش

عیش کشان را حال، چشم گریان ام آرزوست

عشق ومحبّت نیست در نمای جهان خدا!

عشق خدا در اصل وعشق انسان ام آرزوست

خشک بود کویرما ز حکمت چه چاره است

دشت وبیابان خشک؛ ابر و باران ام آرزوست

علم و سیاست است در جهالت ز اصل خود

ساز و تغیری آن به ما جوانان ام آرزوست

رشک هنر با شد به برده گی های بی هنر

اصل فرهمندا!هنر به پاکان ام آرزوست